2000Motels Play Zappa

“Ze laten live horen hoe prachtig, bizar, geschift en in veel opzichten nog steeds actueel de muziek van Frank Zappa is”. Met deze weelderige zin uit de aankondiging van 2000 Motels in Het Patronaat is niets teveel gezegd.

De band speelt populaire en obscure Zappa-composities vanaf de vroege Mothers of Invention tot eind jaren ‘80 en tot twee dagen na het concert hebben we last van hardnekkige Lydische oorwurmen.

Vrijdagavond 17 januari 2020 speelde 2000 Motels Het Patronaat plat en ProgJazz was erbij.

​

Pur Sang

​

Bandleider/drummer Karsten van Straten is een Zappa-liefhebber pur sang, die al zijn hele leven verslaafd is aan de muziek van de genius. Vooral de complexe stukken uit de jaren ’70, de periode dat drummers als Chester Thompson, Terry Bozzio en Vinnie Colaiuta vol aan de bak moesten, hebben zijn voorkeur. In 2000 Motels stelt Van Straten zich bescheiden op.

“Ik vind het belangrijk dat je je beperkingen kent en omarmt”, zegt hij, nippend aan een cola. “Het heeft toch geen zin om hier tevergeefs Vinnie te gaan lopen imiteren? We moeten dienstbaar zijn aan de band, aan de muziek van Zappa en als een eenheid opereren. De bezieling staat voorop.” 

  

Geconcentreerd leidt Van Straten zijn band op zijn verjaardag door de 22 stukken (!). Het geheel klinkt als een klok. Enerzijds is dat vanwege de geluidsman Tijmen de Vries, die met de band meereist, anderzijds vanwege het ouderwetse adagium ‘repeteren’, dat bij Van Straten & Co gewoon van kracht is.

Een handvol minimale slordigheden daargelaten, werd elk nummer foutloos en strak uitgevoerd door een ingespeeld septet, waarbinnen iedereen zijn rol en functie kent en zich bovendien van begin tot eind kan verlaten op de Italiaanse bassist Achille Regazzoni, een rots in de branding, terwijl pianist Rob Brons (hoewel enigszins in de duistere hoek weggestopt) zorgt voor een smaakvolle, harmonische voegspecie. De kritiek op veel repeteren is -met name onder jazzmusici- dat de muziek doodgespeeld wordt, dat het spontane eraf gaat. Dat was bij Zappa echter niet het geval en ook niet bij 2000 Motels.

​

Er was die vrijdagavond in Het Patronaat van begin tot eind speel- en luisterplezier bij alle betrokkenen. Het publiek, dat in grote getale was opgekomen, genoot met volle teugen van bekende krakers als ‘Penguin in Bondage’ en 'Magic Fingers'. Sommigen bekten de geliefde songs mee, anderen luisterden wiegend met de ogen dicht, of dansten in trance in hun eigen habitat. Midden vooraan zat een Zappa-fanaat luchtgitaar te spelen in zijn rolstoel.

Het was lekker druk in de zaal, maar niet zó dat je de hele tijd op je hakken werd getrapt of ongewild in andermans aura (of bierwalm) rond moest dobberen.   

                                                                                                                                                             

Fist fuck

​

2000 Motels heeft gekozen voor de minder moeilijke stukken uit het Zappa repertoire, zoals ‘The Torture Never Stops’ en ‘Crew Slut’. Maar ook die zijn pittig genoeg om serieus te nemen. “Geen Black Page inderdaad, meer Zappa light,” beaamt Karsten van Straten, “maar weet je: er bestaan eigenlijk geen makkelijke Zappa-stukken. In elk nummer zit wel weer iets complex, een gekke break of vreemde maatsoort, een onverwachte melodische sprong..........

 

 

 

​

​